Επίσης, θα έχεις παρατηρήσει ότι κάποιοι άλλοι γουστάρουν όσο τίποτα (εντελώς ενδεικτικά) τις καταθλιπτικές ταινίες, τις ακόμη πιο καταθλιπτικές μουσικές, τα θρίλερ ή τις βόλτες με τα rollercoasters στα λούνα παρκ.
Αναρωτιέσαι πώς και γιατί υπάρχουν άνθρωποι που «κόβουν φλέβα» για ανάλογες (επίπονες, είναι η αλήθεια...) εμπειρίες;
Η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα βρίσκεται στον λεγόμενο «καλοήθη μαζοχισμό», έναν όρο που επινόησε ο Dr Paul Rozin, καθηγητής ψυχολογίας στο αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνιας.
Όπως εξηγεί ο Dr Rozin στο άρθρο του Glad To Be Sad (μτφρ: «Η χαρά του να είσαι θλιμμένος») που έχει δημοσιευτεί στην επιθεώρηση “Judgement and Decision Making” (μεταφράζεται περίπου σε «Κρίση και λήψη αποφάσεων») «Η έννοια “καλοήθης μαζοχισμός” χρησιμοποιείται για να περιγράψει την απόλαυση που εισπράττει το άτομο από εμπειρίες που ο εγκέφαλός του ερμηνεύει αρχικά ως “απειλητικές” για την ίδια του τη ζωή [...] Μάλιστα, η συνειδητοποίηση ότι η κατάσταση αυτή, τελικά, δεν ήταν και τόσο επικίνδυνη είναι και αυτή που γεννά εν τέλει το αίσθημα της ικανοποίησης, περίπου με τον τρόπο που κάποιος νιώθει ευφορία όταν καταφέρνει να ολοκληρώσει μια ενέργεια η οποία προϋπέθετε την επιβολή της θέλησής του επί των αναγκών του σώματός του».
Το πιο ενδιαφέρον όλων;
Σύμφωνα με τα ευρήματα της μελέτης του Dr Rozin (με τα οποία καταπιάστηκε πρόσφατα σε άρθρο της και η δημοσιογράφος Kendra Pierre-Louis) στις γυναίκες ο δημοφιλέστερος τρόπος ικανοποίησης του «καλοήθους μαζοχισμού» είναι η παρακολούθηση κάποιου καταθλιπτικού κινηματογραφικού φιλμ, τη στιγμή που οι εκπρόσωποι του λεγόμενου «ισχυρού φύλου» φαίνεται ότι απολαμβάνουν όσο τίποτα το κάψιμο που δημιουργεί στο στόμα και τον φάρυγγα το ουίσκι.
Περί ορέξεως...
