Μου αρέσουν οι γυναίκες που δεν το βάζουν κάτω.
Αυτές που έπεσαν χτυπημένες άσχημα και με όποιο μέσο, νύχια, δόντια, κρατήθηκαν και σιγά σιγά ανέβηκαν πάλι πάνω.
Τις εκτιμώ και τις σέβομαι όσο δεν αντέχω αυτές που σέρνονται άνευ λόγου μέσα στην μεμψιμοιρία και τη γκρίνια σαν μουσική υπόκρουση, έχοντας όλα τα καλά και χωρίς τρακαρίσματα ζωής, βουλιαγμένες στάσιμα στην ανεπάρκεια τους.
Αυτές, μου τη δίνουν στα νεύρα. Χάλασε το νύχι, δεν έχω τι να φορέσω, πάχυνα δυο κιλά και πώς θα βγω στην παραλία, όλοι σας έχετε μπλέξει κάποια στιγμή με μια τέτοια. Λάθος σας.
Τις πληγωμένες να ερωτεύεστε, τις λίγο λοξές γιατί έχει πάρει σασί, αυτές που πάλεψαν με νύχια και δόντια για να επιπλεύσουν και που η ζωή τους φέρθηκε άσχημα.
Αφήστε τις πον πον με τα κομμωτήρια, τους γυμναστές, το σόπινγκ και πιάστε αυτές που διαβάζουν ποίηση, Σενέκα, που δεν έχουν ίσια νεύρα ούτε χτενισμένα μαλλιά, αυτές που θα καταλάβουν την ψυχή σας γιατί έχουν μάθει να βλέπουν ψυχές από τότε που τράκαραν.
Αυτές είναι οι ερωτεύσιμες που στοχεύουν μόνο στην καρδιά μιας και τα έχουν δει όλα.
Αυτές που δεν φοβούνται να αγαπήσουν και ξέρουν τι σημαίνει ευγνωμοσύνη.
Μόνο αυτές.
