Σύμφωνα με τον καθηγητή Orfeu Buxton του Pennsylvania State University, υπάρχουν κάποιοι ήχοι τους οποίους οι άνθρωποι δεν μπορούν να αγνοήσουν, καθώς στέλνουν στον εγκέφαλο το μήνυμα της “απειλής”. Τέτοιοι ήχοι είναι εκείνος που κάνει ένα δυνατό ξυπνητήρι ή οι κραυγές.
Στον αντίποδα, όμως, λέει ο καθηγητής στο Live Science, βρίσκονται οι ήρεμοι ήχοι, όπως τα κύματα της θάλασσας, το θρόισμα των φύλλων που κουνιούνται στον άνεμο και οι σταγόνες της βροχής οι οποίοι μεταφράζονται από το ανθρώπινο μυαλό ως «μη απειλητικοί».
Η παραπάνω διάκριση των ήχων δεν έχει να κάνει μόνο με την έντασή τους. Αν και οι πιο δυνατοί ήχοι, όπως όλοι γνωρίζουν, είναι εκ των πραγμάτων εμπόδιο για όσους επιθυμούν να κοιμηθούν, ρόλο σε αυτό -μάλιστα, σημαντικότερο από την ένταση- παίζει και ο «χαρακτήρας» τους, ο οποίος είναι «υπεύθυνος» για το πώς θα μεταφραστούν από τον εγκέφαλο.
«Το είδος του θορύβου καθορίζει αν θα ξυπνήσει κάποιος που κοιμάται, ανεξαρτήτως της έντασης, επειδή η πληροφορία που μεταφέρει κάθε ήχος επεξεργάζεται από τον εγκέφαλο διαφορετικά», εξηγεί ο Buxton. Για παράδειγμα, ο παφλασμός των κυμάτων, αλλάζει σε ένταση, αλλά παραμένει συνεχής. Αντίθετα, μία κραυγή «τρυπά» ξαφνικά τη σιωπή και φτάνει άμεσα σε κορυφαία ένταση.
Έτσι, με την κραυγή «πηγαίνουμε από κατάσταση απόλυτης ησυχίας σε έναν ήχο υψηλής συχνότητας», φαινόμενο που ο εγκέφαλος μεταφράζει σε αιφνίδια απειλή. Από την άλλη, οι αργοί, ξέπνοοι θόρυβοι, μεταφράζονται ως μη απειλητικοί, επειδή ακούγονται σταδιακά και συνεχώς, και αυτός είναι ο λόγος που ηρεμούν τους ανθρώπους. «Είναι σαν να λένε: 'μην ανησυχείτε, μην ανησυχείτε, μην ανησυχείτε».
Η έρευνα πίσω από το συμπέρασμα
Τα παραπάνω συμπεράσματα και η διάκριση των ήχων σε απειλητικούς ή μη, προκύπτουν από σχετική έρευνα του καθηγητή Buxton, πίσω στο 2012, η οποία πραγματοποιήθηκε σε νοσοκομειακό περιβάλλον, με στόχο να διακρίνει τους ήχους οι οποίοι στέλνουν απειλητικά μηνύματα από εκείνους που δεν το κάνουν.
Όπως διαπιστώθηκε, ακόμα και σε χαμηλή ένταση, της τάξης των περίπου 40 decibels (στην ουσία, η ένταση ενός ψιθύρου), συγκεκριμένοι ήχοι, όπως συναγερμοί από τον νοσοκομειακό εξοπλισμό, κουδούνισμα τηλεφώνου και ξαφνικές συνομιλίες μεταξύ ανθρώπων, ξυπνούσαν τους συμμετέχοντες από αβαθή ύπνο, στο 90% των περιπτώσεων και από βαθύ ύπνο, στο 50% των περιπτώσεων.
Από την άλλη, οι ήχοι ενός ελικοπτέρου και της κίνησης στους δρόμους, ακόμα και όταν έφταναν στο επίπεδο των 70 decibels, δεν ξυπνούσαν τους συμμετέχοντες, τόσο συχνά. Η παρατήρηση αυτή επιβεβαίωσε την υπόθεση ότι εξαρτάται από τον "τύπο" ή τον "χαρακτήρα" του ήχου και όχι την ένταση, το κατά πόσο θα ξυπνήσει ή θα "νανουριστεί" ένας άνθρωπος από έναν θόρυβο.
Ένας ακόμα λόγος που ο ήχος του νερού νανουρίζει
Ο καθηγητής Buxton λέει πως οι άνθρωποι είναι «βιολογικά καλωδιωμένοι» να ανταποκρίνονται σε θορύβους που έρχονται ξαφνικά από το πουθενά, επειδή μπορεί να φέρνουν πολύ άσχημα νέα.
«Είμαστε πρωτεύοντα θηλαστικά. Τα πρωτεύοντα καλούν για να ειδοποιήσουν την ομάδα τους για απειλές. Για έναν άνθρωπο, ειδικά, μία κραυγή μπορεί να σημαίνει ότι ένα μέλος της φυλής κινδυνεύει. Η απειλή ενεργοποιεί ένα σύστημα επαγρύπνησης του εγκεφάλου. Σε κάθε περίπτωση, ένας ξαφνικός θόρυβος είναι ένας καλός λόγος για να σταματήσουμε ό,τι κάνουμε και να δούμε τι στο καλό συμβαίνει», σημειώνει.
Τέλος, αποκαλύπτει κάτι ακόμα: οι μη απειλητικοί ήχοι μπορούν να έχουν διπλή λειτουργία. Από τη μία, αποτελούν οι ίδιοι ένα νανούρισμα και από την άλλη, υπό προϋποθέσεις μπορεί να καλύπτουν τους απειλητικούς, ώστε να λειτουργούν σαν μία «ομπρέλα προστασίας» του εγκεφάλου μας από ενδεχόμενο απότομο ξύπνημα.
Πηγή:pathfinder
