Πόσες φορές έχουμε ακούσει τους άντρες να κατηγορούν εμάς τις γυναίκες ότι ψάχνουμε τον πρίγκιπα του παραμυθιού και γινόμαστε παράλογες;
Ότι αναζητάμε διαρκώς το άπιαστο και το τέλειο, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα;
Ότι θέλουμε να ζούμε σε ένα παραμύθι περιμένοντας αυτόν τον γνωστό κυριούλη να έρθει πάνω στο άσπρο άλογο;
Ή το άλλο το παλικάρι που στέκεται κάτω απ’ το μπαλκόνι και περιμένει να ξεπροβάλλει η καλή του;
Πολλές φορές!
Το θέμα είναι πως όλα αυτά δεν ισχύουν (για τις περισσότερες από εμάς τουλάχιστον).
Σκοπός δεν είναι να βρούμε τον τέλειο και τον αψεγάδιαστο, ούτε τον πιο στυλάτο που ντύνεται με την τελευταία λέξη της μόδας και μοστράρει σαν φιγουρίνι στις φωτογραφίες των κοινωνικών δικτύων.
Σκοπός είναι να βρούμε κάποιον που θα γίνει ιδανικός για εμάς.
Που θα ξέρουμε ότι θα είναι εκεί για εμάς, όποτε κι αν τον χρειαστούμε.
Που θα μας βλέπει στενοχωρημένες και θα κάνει κάθε είδους χαζομάρα για να μας φτιάξει τη διάθεση, ή θα μας βάζει τις φωνές όταν είμαστε αγχωμένες, μόνο και μόνο για να μας συνεφέρει και να μας θυμίζει ότι η ζωή είναι όμορφες στιγμές και δεν αξίζει να χαλιόμαστε για χαζά πράγματα!
Θέλουμε κάποιον να μας πει μια “καλημέρα” το πρωί και μια “καληνύχτα” το βράδυ, συνοδευόμενη από ένα χαμόγελο!
Τόσο απλά!
Κάποιον που το “σε θέλω” , το “μου λείπεις” και το “σ’ αγαπώ” να μην το λέει μόνο, αλλά και να το δείχνει!
Θέλουμε κάποιον που να μιλάμε γι’ αυτόν με τέτοιον τρόπο ώστε να κάνουμε τους άλλους να ζηλεύουν που δεν τον γνωρίζουν τόσο καλά όσο εμείς!
Να ξέρουμε ότι όποια και να βρεθεί στον δρόμο του, αυτός θα θέλει εμάς δίπλα του!
Κάποιον που να τον σκεφτόμαστε όχι μόνο το βράδυ, στο κρεβάτι.. αλλά και την ημέρα στο γραφείο….
Κάποιον που να είμαστε περήφανες επειδή είμαστε μαζί του..
Γιατί όπως είπε και η αείμνηστη Μαλβίνα “Άντρας είναι αυτός που σου διασφαλίζει μια τέτοια γυναικεία, προστατευμένη ζωή, ώστε αν χρειαστεί, να την αφηγηθείς στη μάνα σου, να μην ντραπείς, να μη σε λυπηθεί, να μην ανησυχήσει…”
Γράφει η Δήμητρα Διακάκη
