"Δεν ήθελα να είμαστε μαζί, λόγω της διαφοράς των 11 χρόνων που έχουμε!"
Με τον σύζυγό σου, τον Γιώργο, είσαστε μαζί εδώ και πέντε χρόνια. Φανταζόσουν, όταν πρωτογνωριστήκατε ότι με αυτόν τον άντρα θα έκανες οικογένεια και παιδιά;
Όχι βέβαια! (Γελάει). Για να είμαι ειλικρινής, είχα πολλούς ενδοιασμούς στο να είμαστε μαζί λόγω της διαφοράς ηλικίας που έχουμε.
Είναι δυνατόν μία σύγχρονη γυναίκα, όπως είσαι εσύ, να δίνει σημασία στις χρονολογίες γέννησης;
Τώρα πια το έχω ξεπεράσει και μπορώ να σου πω ότι είμαι η μικρή της σχέσης, γιατί ο Γιώργος είναι το αρσενικό που μπορεί κάθε γυναίκα να αισθανθεί ότι θα είναι δίπλα της για να τη στηρίξει. Αλλά, πριν να είμαστε μαζί, δεν θα κρύψω ότι είχα ανασφάλεια, γιατί ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα. Αλλά τον έβλεπα που επέμενε και αποφάσισα να μπω σε μία σχέση, σκεπτόμενη ότι ακόμα και αν δεν κρατήσει, θα έχω μία εμπειρία για να θυμάμαι στη ζωή μου. Όσο εγώ ήμουν χαλαρή, τόσο εκείνος έδειχνε μία σοβαρότητα και μία ωριμότητα απίστευτη. Όταν αρχίσαμε να δενόμαστε και το συναίσθημα να γίνεται πιο έντονο, αναλογιζόμενη ότι ίσως ήταν πολύ νωρίς για έναν άντρα σε αυτή την ηλικία να δεσμευτεί, τον έπιασα και του είπα: «Θέλω να σκεφτούμε λίγο το μέλλον. Ξέρεις, τώρα μπορεί να μη σε ενδιαφέρει, αλλά έχεις σκεφτεί σε τι μονοπάτι μπαίνεις; Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί αυτή η διαφορά των 11 χρόνων να φαίνεται, γιατί οι γυναίκες σπάνε πιο γρήγορα από τους άντρες». Κι εκεί μου είπε τη φοβερή ατάκα: «Ξέρω πολύ καλά που βαδίζω! Όσο για τη διαφορά που λες, αν θες, στους καλύτερους γιατρούς θα σε πάω!». (Γελάει). Συνεχίζοντας την κουβέντα του είπα: «Μπορεί να λες αυτά τα πράγματα τώρα, αλλά κάποια στιγμή εγώ θα πρέπει να προχωρήσω, να κάνω οικογένεια». «Και γιατί να μην κάνουμε οικογένεια μαζί;» μου απάντησε. Το θέμα έμεινε εκεί. Δεν το ξανασυζητήσαμε, μέχρι που κάποια στιγμή, εκεί που τρώγαμε με φίλους μας, που μετά έγιναν και κουμπάροι μας, τον άκουσα να κουβεντιάζει για γάμο.
Τι εννοείς;
Ήμασταν σε ένα ταβερνάκι στις Σπέτσες τον Οκτώβριο του 2013 και τρώγαμε όλοι μαζί. Κάποια στιγμή λοιπόν οι φίλοι μας, μας ρώτησαν: «Τι θα γίνει; Θα παντρευτείτε;». «Βεβαίως και θα παντρευτούμε!» απαντάει ο Γιώργος. Εγώ τα άκουγα όλα αυτά και είχα μείνει... παγωτό! Τους άκουγα να μιλάνε και για ημερομηνίες και σκεφτόμουν: «Καλά, κουβέντα να γίνεται» και γελούσα. «Εγώ έχω λόγο σε αυτόν τον γάμο;» τον ρώτησα. Και μου απάντησε: «Αφού στο έχω πει: Θα είμαστε μαζί μέχρι να πεθάνουμε!».
Τελικά, πότε έγινε η πρόταση γάμου;
Δεν έγινε πρόταση. Ανακοίνωση έγινε! Ή για να είμαι πιο ακριβής, ο γάμος ήρθε πολύ φυσιολογικά, χωρίς υπερβολές και φανφάρες. Όταν δύο άνθρωποι αγαπιούνται παράφορα, όπως εμείς οι δύο, δεν χρειάζονται τυπικές διαδικασίες.
Τι εννοείς;
Πέρασαν οι μήνες και τον Ιούνιο του 2014, πάλι σε ένα φαγητό με τους κουμπάρους μας, μας ρωτάνε: «Τι θα γίνει επιτέλους; Ούτε προσκλητήριο πήραμε, ούτε τίποτα! Πότε θα παντρευτείτε;». Με κοιτάει ο Γιώργος και με ρωτάει: «Αγάπη μου, ο Οκτώβριος πώς σου φαίνεται;». Πάλι στήλη άλατος εγώ! (Γελάει). Μόνος του τα κανόνισε όλα και βρέθηκα σε ένα μήνα να πρέπει να οργανωθούν όλα! Για να καταλάβεις, το νυφικό το διάλεξα μέσα σε δύο μέρες. Βέβαια, δεν μπορώ να φανταστώ ωραιότερο νυφικό από αυτό που έραψαν για μένα οι Mi Ro!
