Θα μου πεις, σε τι διαφέρουν τα πάθη αυτών των ημερών από όλα τα άλλα που καθημερινά, μήνες και μήνες τώρα, περνάμε;
Κάποιος θα κλείσει σοκαρισμένος το στόμα σαν ακούσει τέτοια λόγια και θα σε πει βλάσφημο.
Εγώ πάλι δε θα το κάνω. Εγώ θα δεχτώ την αλήθεια των παθών σου, κυρίως γιατί ομοιοπαθής κι εγώ ολοένα παιδεύομαι.
Δύσκολες μέρες. Μέρες χρεωμένες και σκοτεινές. Οξύμωρο με τόσο ήλιο και τέτοια άνοιξη που έφτασε. Αλλά σκοτάδι και παγωνιά. Μέσα μας πάνω από όλα κι ύστερα γύρω μας.
Άνεργοι, άστεγοι, χρεωμένοι και φυγάδες. Όλοι μαζί φτιάχνουν το κάδρο του σήμερα.
Και πολύ θα ήθελες να οραματιστείς ψητά αρνιά και κόκκινα αυγά. Αντ’ αυτών σκέφτεσαι λογαριασμούς, χαράτσια κι ελλείψεις. Κι άδικο δεν έχεις.
Εβδομάδα των Παθών, που έρχεται να προστεθεί στις μέρες, μήνες, χρόνια παθών που διανύουμε.
Μόνο που έχει μια διαφορά.
Εκεί στη λήξη της, στην κορύφωση του πόνου της, κρύβει και μια ελπίδα. Μια αναστάσιμη μικρή ελπίδα πως όλα μπορούν να γίνουν φωτεινά, ακόμη κι αν μας έχει πλημμυρίσει το σκοτάδι.
Καμιά Ανάσταση δεν είναι εύκολη. Κανένα σκοτάδι δεν παλεύεται εύκολα. Θέλει κόπο και πείσμα η αλλαγή. Θέλει χρόνο και θέληση η ανά(σ)ταση.
Εβδομάδα των Παθών.
Δε με νοιάζει αν νηστεύεις. Δε με νοιάζει καν αν πιστεύεις σε Θεία κι Άγια.
Εμένα με νοιάζει να ξέρεις τι κρύβεις μέσα σου. Κι αν δεν το ξέρεις, ψάξε το.
Ψάξε βαθιά μέσα σου τι είναι αυτό που σε τραβάει στον πάτο. Μάθε επιτέλους τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή σου να μην τη θέλεις.
Σκέψου.
Αυτοπροσδιορίσου.
Αναγνώρισε λάθη κι αδυναμίες.
Κι άλλαξε.
Άλλαξε όσα δε σου αρέσουν.
Διόρθωσε τις αδικίες σου, διεκδίκησε τα δίκια σου. Δε θα βρεθεί άλλος κανείς να το κάνει στη θέση σου. Μόνο εσύ.
Τούτη η ζωή, που τόσο μαύρη έχει καταντήσει, θέλει ελπίδα.
Έρχονται ζόρια, κανείς δεν το αρνείται. Ο καθένας, άλλος πολύ άλλος λιγότερο, ανεβαίνει το Γολγοθά του. Κουβαλά ένα σταυρό καμωμένο στα μέτρα του κι είναι το βάρος του που φαίνεται ασήκωτο.
Αλλά όλα τα μπορεί κανείς. Αρκεί να έχει θέληση κι ελπίδα. Βουλιάζοντας στην απελπισία, τρυπώνουμε στα λαγούμια του φόβου κι απομένουμε στις τρύπες μας.
Μα δεν είναι η φυσική μας θέση εκεί.
Γεννηθήκαμε για το φως. Γι’ αυτό πλαστήκαμε κι αυτό οφείλουμε να διεκδικήσουμε.
Κι αν τα πάθη είναι από τη μοίρα μας φερμένα, καλώς να ορίσουν.
Εμείς δεν έχουμε άλλο από το να τα υπομένουμε στωικά και να ελπίζουμε στην ανάσταση…
Της Στεύης Τσούτση.
διαφορετικό
διαφορετικό
