Τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου οι περισσότερες χώρες του κόσμου γιορτάζουν μια γιορτή αλλιώτικη από τις άλλες….
Μια γιορτή που μας θυμίζει πώς ήρθαμε στον κόσμο ….
Μια γιορτή φόρο τιμής σε εκείνη που μας έφερε στη ζωή, που μας έδωσε πνοή και αποτελεί το κέντρο του δικού μας κόσμου, όπως και εμείς του δικού της ….
Για τη σπουδαιότητα και το ρόλο της μητέρας έχουν γραφεί από μελέτες και συγγράμματα μέχρι ποιήματα…
Στην ουσία λοιπόν τίποτε, ειδικά τώρα, για τη μάνα …
Γιορτάζουν την Κυριακή οι μητέρες και τι μ’ αυτό…;»
Άλλη μία γιορτή για την μητέρα!
Μια γιορτή που ίσως στο πέρασμα της, δεν θα αφήσει χαμογελαστά πρόσωπα στην θέα ενός λουλουδιού, μιας ζωγραφιάς από αθώα παιδικά χέρια, την γλύκα από ένα σοκολατάκι κάτω από το μαξιλάρι..
Μητέρες που ενώ ευλογήθηκαν να αποκτήσουν τον τίτλο, η ζωή τις ανάγκασε να τον στερηθούν.
Από την επίσημη έναρξη της κρίσης στην χώρα μας, βομβαρδιζόμαστε από τα Μ.Μ.Ε με ιστορίες γυναικών, μόνες ή με σύζυγο/ σύντροφο, που αναγκάζονται να στερηθούν τα παιδιά τους ανίκανες να τους προσφέρουν ένα πιάτο φαγητό, ένα κρεβάτι, ένα τετράδιο, ασφάλεια, μα το βασικότερο, να μην μπορούν να εκδηλώσουν την αγάπη που νιώθουν, αφού θα πρέπει να ζήσουν ένα χρονικό διάστημα μακριά τους!
Τα πράγματα χειροτερεύουν μέρα με την ημέρα. Οι στατιστικές μιλούν για αύξηση του αριθμού των παιδιών που οι μητέρες αναγκάζονται να «αφήσουν» προσωρινά σε ένα ίδρυμα / χώρο φιλοξενίας.
Ένα παιδί που μέχρι σήμερα είχε μάθει να επιστρέφει στο σπίτι του και παρά τις όποιες δυσκολίες να νιώθει την οικογενειακή θαλπωρή, αναγκάζεται βίαια να αποδεχθεί μια νέα πραγματικότητα!
Αυτήν που του εξασφαλίζει μεν το φαγητό, τον ύπνο, τα καθαρά ρούχα, τα είδη πρώτης ανάγκης, αλλά του στερεί την αγκαλιά και το χάδι της μητέρας του.
Ένα παιδί, που προσπαθεί να εξηγήσει γιατί είναι πιο σημαντικό ένα ποτήρι γάλα, από ένα χάδι στα μαλλιά, μια αγκαλιά μέσα στην νύχτα όταν ξυπνάει τρομαγμένο..
Ο ρόλος της ανάδοχης μητέρας μπορεί να είναι σημαντικός και καθοριστικής σημασίας, αλλά στα μάτια ενός παιδιού που αλλάζει βίαια περιβάλλον, παίρνει διαφορετικές διαστάσεις.
Δεν θυμάμαι που και γιατί το διάβασα αλλά έχει χαραχθεί στο μυαλό μου «..Μαμά πάρε με στο σπίτι και δεν θα ξανά ζητήσω φαγητό..»
Μια μάνα που ονειρεύτηκε την εξέλιξη του παιδιού της στο πέρασμα των χρόνων, καλείται να το βλέπει σε προγραμματισμένες επισκέψεις στον χώρο που εκείνο φιλοξενείται, προσπαθώντας να καλύψει τα κενά, να γιατρέψει τις πληγές της αθώας του ψυχής με το ρολόι στο χέρι!
Οι Μανούλες τις κρίσης!
Αυτές που πονούν περισσότερο, αυτές που ακόμα και αν δεν έχουν «αφήσει» τα παιδιά τους σε έναν χώρο φιλοξενίας, παλεύουν καθημερινά να στηρίξουν όνειρα και ελπίδες θέλοντας να ονειρευτούν μαζί τους ένα καλύτερο αύριο.
Εκείνες που γυρνούν στο σπίτι μετά από μια κουραστική ημέρα και μοιράζονται σε άλλα τόσα κομμάτια προκειμένου να μην μεταφέρουν την δική τους απογοήτευση στα παιδιά τους.
Εκείνες που τολμούν να ελπίζουν, να ονειρεύονται, να σχεδιάζουν.
Εκείνες που παραγκωνίζουν δικές του ανάγκες και θέλω για να ικανοποιήσουν, στα πλαίσια του εφικτού, κάθε επιθυμία!
Θα μου πεις, έτσι δεν γινόταν πάντα;
Στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, έχει μεγαλύτερη αξία γιατί αυτές οι γυναίκες, μάχονται κάτω από αντίξοες συνθήκες να μεγαλώσουν τους μελλοντικούς Έλληνες, αυτούς που δεν θα εγκαταλείψουν την χώρα τους, αυτούς που θα μείνουν να παλέψουν.
Ο ρόλος της μητέρας, ποτέ δεν ήταν πιο δύσκολος!
Είτε γυρνώντας το βράδυ σπίτι της, αντηχούν παιδικές φωνές, καυγάδες, θέλω, προβληματισμοί, αγωνίες, είτε ελπίζοντας να γεμίσει ξανά το σπίτι από παιδικά χαμόγελα όταν τα πράγματα θα είναι καλύτερα..
Ο ρόλος της μητέρας ήταν και θα παραμείνει ιερός!
Με ή χωρίς λουλούδια, ζωγραφιές, σοκολατάκια.
Με ή χωρίς χαμόγελα!
Με όλες τις μουτρωμένες φατσούλες του κόσμου!!
Μια μητέρα δεν θα σταματήσει ποτέ να κάνει τον κόσμο καλύτερο για τους ανθρώπους!
αναπνοές
