Συνεπώς, πλήρως δικαιολογημένοι είναι όσοι κι όσες εργάζονται μες στο πισσοσκόταδο. Ας μην αμφιβάλλει κάποιος παρακαλώ, η νύχτα είναι όχι γλυκιά όπως λένε, αλλά σιρόπι από γαλακτομπούρεκο θα πω εγώ. Πασαλειβόμαστε όλοι μαζί βουτηγμένοι στην έκσταση του πενηντάευρου -τις περισσότερες φορές- και μετά από λίγο που στεγνώνει το σιροπάκι, αρχίζουμε να κολλάμε όλοι μεταξύ μας.
Η μάζα της νυχτερινής εργατιάς είναι κάπως εξεζητημένη. Ο λόγος είναι πως μόνο ως ίδρυμα δεν την έχουμε παρουσιάσει τη νύχτα, κοινωνικών κι ανθρωπιστικών αγαθών. Πάντα σεβόμουν όσους έχουν στομάχι και κότσια να τα βάλουν με τα τέρατα της νύχτας και μαζί τους κι εγώ υπερηφανευόμουν πως είμαι σκληρό καρυδάκι που δουλέυω βραδιάτικα, αντί να βλέπω ταινίες στην καναπεδάρα μου, όμως ενίσταμαι, μισό λεπτό.
Η ένσταση αφορά εκείνη την κασετούλα που παίζει σ’ επανάληψη επί των πλείστων, σ’ όλα εκείνα τ’ άτομα που εργάζονται σκληρά μ’ ανοιχτό ντεκολτέ. Καταλαβαίνω πόσο βάναυσο είναι να κρυώνεις με τ’ αόρατα φουστάκια και να προσπαθείς να ζεσταθείς τρίβοντας το κωλαράκι σου στους πελάτες, μόνο και μόνο για να μην τουρτουρίζεις. Δε σε κατηγορώ επίδοξο πατσαβουράκι, κάνει κρύο το χειμώνα και δε μας φτάνει το νυχτοκάματο για πετρέλαιο. Εγώ η ίδια θα σε συγχαρώ, αν σταματήσεις βέβαια να μου λες πως αυτή είναι η δουλειά σου, κάθε που θα γελάω με τη διαθεσιμότητά σου.
Η δουλειά σου γλυκιά μου, εύκολη μπαργούμαν δεν είναι να τρίβεις το κωλομεράκι σου σε κάθε γαμπρό που εμφανίζεται στο πόστο σου. Ας μη μοιρολατρείς άλλο με την τύχη σου που σ’ ανάγκασε να βγάζεις εύκολα λεφτά. Έχω αντίληψη και ξέρω πως μπορείς και με φορεματάκι να σερβίρεις και χωρίς να δημιουργείται σωματική τριβή με το καημένο το πελατάκι που τα πίνει μπροστά σου. Πες είμαι διαθέσιμη, όχι χτυπημένη απ΄τη μοίρα που ξημεροβραδιάζεσαι σερβίροντας και βάζοντας ποτά ενώ συγχρόνως έχεις υπολογίσει αυτόματα, πόσο κοστίζει το σύνολο του κυρίου μπροστά σου, απ΄την κορφή ως τα νύχια.
Ας μην κατηγορώ όμως μόνο τα κοριτσάκια που «αυτή είναι η δουλειά τους», θ’ αναφερθώ λίγο και στα φουσκωτά πρότυπα της νεολαίας που είναι, αν μη τι άλλο, αναλώσιμα όντα. Όσα αναβολικά κι αν χύσεις μέσα στα φλεβάκια σου αγαπητέ μου μπαρμαν και πορτιέρη, η δουλειά σου είναι να βάζεις τζιν λεμόνι ή να προστατεύεις από φασαρίες αντίστοιχα, όχι να κορδώνεις τους δικέφαλους και τους δελτοειδείς μύες σου, μοιράζοντας το facebook σου σε κοιμισμένα κοριτσάκια. «Αυτή είναι η δουλειά σου» κι εσένα; Δηλαδή κατά τη συνέντευξη ζυγίζουν μαγκιά και μύες προτού γίνει η πρόσληψη; Να καταλάβω πώς λειτουργεί το σύστημα, ρε παιδί μου.
Κι εσύ καλέ μου ιδιοκτήτη, ένα κλαμπ σου χάρισε ο Θεός ή το μαύρο χρήμα, δεν είσαι θεότητα στη μυθολογία, θέλω λίγο να ηρεμήσεις για να μη χαθεί απ’ την πολλή προσπάθεια εξουσίας, κανένα ποσοστό κρεατίνης απ’ τον οργανισμό σου και τρέχεις Πασχαλιάτικα στα γυμναστήρια. Άντε το γυμναστήριο πάει κι έρχεται, το σολάριουμ όμως καλέ μου μεσήλικα γιατί να το πλουτίζεις; Α! Με συγχωρείς, ξέχασα πως «αυτή είναι η δουλειά σου», αφεντικό.
Ο κόσμος αφήνει τιπς και λεφτάκια, καταναλώνει όταν περνάει καλά, λογαριασμοί γίνονται δηλαδή. Τσουλάει από μόνη της η δουλειά, δεν περιμένει τα ναζάκια σου αγαπητή μου μπαργούμαν, ούτε το βλέμμα δολοφόνου και το τατουάζ μανίκι αγαπητέ μου πορτιέρη.
Δουλειά σου είναι να διασκεδάζει ο πελάτης και να τον εξυπηρετείς, όχι να βγάζεις την πουτανίστική σου φύση κι εσύ τον αγέρωχο ανδρισμό σου που έχει χτιστεί με πολύ δηθενιλίκι και ουκ ολίγες ενέσεις τεστοστερόνης στα μπράτσα σου.
Τ’ ότι δουλεύεις όταν πέφτει ο ήλιος δε σημαίνει πως δε φαίνεται ο εξευτελισμός σου. Μπορείς να έχεις αξιοπρέπεια όποια ώρα της ημέρας κι αν εργάζεσαι. Μην κρύβεσαι πίσω απ’ την καραμέλα του «αυτή είναι η δουλειά μου» γιατί θα σε ξεμπροστιάζω κάθε φορά που θα τουρλώνεις τα βυζάκια σου, όταν βάζεις στο ποτήρι πάγο. Τώρα για’ σένα γαμπρέ πορτιέρη και μπάρμαν θα σου πρότεινα να κρατήσεις τον αμανέ λίγο χαμηλότερα, γιατί ναι «είναι η δουλειά σου», μέχρι να πάρεις δρόμο απ’ το αφεντικό που ξύπνησε στραβά σήμερα.
Αναλώσιμη είμαι κι εγώ που φοράω ράσα δουλεύοντας κι εσύ που γραπώνεις πορτοφόλια με τις τσαχπινιές σου. Επειδή όμως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά -όπως λέει η γιαγιά μου- μπορεί εγώ μ’ όση αξιοπρέπεια έχω, να βγάζω παραπάνω. Ο κόσμος πάντα σεβόταν το ξεχωριστό μαύρο προβατάκι. Οπότε ντύσου μην πουντιάσεις κι εσύ ξεφούσκωσε λίγο και πάρε αναπνοή σαν άνθρωπος κι όχι σαν ρομπότ και να ευχαριστείς που έχεις ακόμα νυχτοκάματα. Κάνε μια βόλτα μέχρι τη γωνία, όλοι σαν εσένα είναι. Κάνουν τη δουλειά τους εξάλλου. Θου Κύριε και ζήτω που καήκαμε, μαζί!
