Το να είσαι μια τόσο γοητευτική γυναίκα, γιατί όχι όμορφη, με τόσα προσόντα και τόσα πτυχία και να σε αποκαλούν...
Δρακουλέσκου, αυτό αναμφίβολα δεν είναι κολακευτικό. Υπάρχουν, βέβαια και χειρότερα, όπως το να σε παρουσιάζουν ως... ζόμπι έτοιμο να κατασπαράξει ό,τι βρεθεί μπροστά του.
Αυτά είναι τα... διαπιστευτήρια των δύο νέων μελών της πάλαι ποτέ Τρόικας, της Ντέλια Βελκουλέσκου και του Ράσμους Ρέφερ, οι οποίοι μαζί με τον... παλιό Ντέκλαν Κοστέλο θα πρέπει να συμφωνήσουν με την κυβέρνηση Τσίπρα τους όρους του νέου Μνημονίου, για το νέο δάνειο.
Η επικεφαλής του κλιμακίου του ΔΝΤ στην Ελλάδα, η οποία αντικατέστησε τον Ρ. Γκογιάλ, δεν είναι καμιά... πρωτάρα, ενώ η γυναικεία φύση της επ' ουδενί ταιριάζει με τον "ατσάλινο" χαρακτήρα της, όπως τουλάχιστον λένε όσοι έχουν συνεργαστεί μαζί της. Η πρώην σιδηρά κυρία της αποστολής του ΔΝΤ στην Κύπρο, δεν έκανε πολλές φιλίες στη Μεγαλόνησο, αφού οι θέσεις της χαρακτηρίστηκαν πολλές φορές ως ακραίες, ειδικά σε ό,τι να κάνει με τους μισθούς και τις συντάξεις, που είναι και η ειδικότητα της. Μόνο και μόνο, άλλωστε, ότι είναι το νούμερο 2 στο ευρωπαϊκό τμήμα του ΔΝΤ, λέει πολλά. Έχει βάλει, μάλιστα, το... χεράκι της και στο ελληνικό και στο ισλανδικό πρόγραμμα, ενώ έχει συνυπογράψει εκθέσεις αξιολόγησης για την Ιταλία, την Πολωνία, το Μεξικό, το Περού.
ΚΟΣΚΙΝΟ. Όπως λένε αυτοί που ξέρουν τις θεωρίες της και τις πρακτικές της, η 40άρα με το αγγελικό πρόσωπο και το αθώο βλέμμα δεν ήρθε στην Ελλάδα για να... χαϊδέψει αυτιά. Έχοντας βαθιά γνώση των συνταξιοδοτικών συστημάτων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα περάσει από... κόσκινο το Ασφαλιστικό της Ελλάδας, έχοντας ήδη σχηματίσει γνώμη για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν. Το γεγονός, μάλιστα, ότι οι διατάξεις για τις πρόωρες συντάξεις «κόπηκαν» από το πρώτο πακέτο προαπαιτούμενων, για να γίνει καλύτερη επεξεργασία τους, δεν είναι καθόλου καλό σημάδι, αφού ο ήπιος χαρακτήρας των παρεμβάσεων και τα σχετικά "χαλαρά" χρονοδιαγράμματα μετάβασης στο νέο σύστημα, θα ξαναπεράσουν από το "κόσκινο" της Βελκουλέσκου.
Τι έλεγε η σιδηρά κυρία στην τελευταία της έκθεση για την Ελλάδα;
• ότι η επιβραδυνόμενη οικονομία θα κληθεί να σηκώσει το βάρος ενός αυξανόμενου κόστους λόγω γήρανσης του πληθυσμού
• ότι οι κρατικές δαπάνες θα πρέπει να κοπούν, τα έσοδα να αυξηθούν και εναπόκειται στο πολιτικό σύστημα να αποφασίσει για τη... δοσολογία
• ότι οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις ειδικά στην αγορά εργασίας είναι κομβικής σημασίας για να "μεγαλώσει" η οικονομία άρα και να "απορροφήσει" το υψηλό συνταξιοδοτικό κόστος
Όλες αυτές οι διαπιστώσεις θα ακούγονταν αθώες και λογικές εάν η Βελκουλέσκου δεν είχε κατά νου τα μοντέλα που εφαρμόστηκαν ή εφαρμόζονται σε άλλες χώρες και συγκεκριμένα στο Ην. Βασίλειο, στην Ιρλανδία, στην Ολλανδία, ακόμα και στην Αυστραλία! Τι άρεσε στη κυρία του ΔΝΤ από το μοντέλο της Αυστραλίας; οι παράλληλες και ευρείας μορφής μεταρρυθμίσεις στο εργασιακό (βλέπε μεγαλύτερη ευελιξία) και στις αγορές προϊόντων με στόχο την αύξηση της παραγωγικότητας. Θυμίζει κάτι αυτό;
ΤΟ… ΜΟΝΤΕΛΟ. Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι το μοντέλο του Ην. Βασιλείου που επικαλείται η Βελκουλέσκου. Σε τι συνίσταται; ευρύτατες αποκρατικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων, μείωση του Κράτους μέσω απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων και πάνω απ' όλα μείωση της κρατικής συμμετοχής στις συντάξεις έτσι ώστε να ενισχυθεί ο ρόλος της ιδιωτικής ασφάλισης! Το βρετανικό μοντέλο έχει, όμως κι άλλα... ωραία: μείωση των επιδομάτων ανεργίας και πιο αυστηρά κριτήρια για τη χορήγηση του, κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών, αλλαγές στο νόμο για το συνδικαλισμό, μείωση της προστασίας για τα συνδικάτα.
Η ατζέντα και οι θέσεις της Βελκουλέσκου στην πραγματικότητα αναδεικνύουν τη δυσκολία της διαπραγμάτευσης που μόλις ξεκίνησε και είναι ακόμα εξαιρετικά αμφίβολο που και πότε θα καταλήξει, με δεδομένο το πρόβλημα στη συνοχή της κυβέρνησης. Αυτό που επισημαίνουν πρόσωπα- εντός και εκτός Ελλάδας- με μακρά εμπειρία στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, είναι ότι το να δώσουν οι δύο πλευρές τα χέρια στις 12 Ιουλίου ήταν το πιο εύκολο κομμάτι, αφού η συμφωνία για τους όρους του νέου δανείου και πολύ περισσότερο η εφαρμογή του νέου Μνημονίου, φαντάζουν ως ανυπέρβλητο εμπόδιο.
Οι δεσμεύσεις-«παγίδα» για τις διαπραγματεύσεις
Για να καταφέρει η κυβέρνηση την κατ' αρχήν συμφωνία, ανέλαβε πολύ περισσότερες και πολύ πιο δύσκολες δεσμεύσεις από αυτές που αντέχει και ήδη εντοπίζονται τα τρία πεδία, όπου οι διαπραγματεύσεις μπορούν να "κολλήσουν".
Το πρώτο είναι το συνταξιοδοτικό, αφού η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να συμφωνήσει από τώρα σε μέτρα για τη μείωση του κόστους χωρίς να έχει στα χέρια της τις Αναλογιστικές Μελέτες. Μόνο και μόνο η κατάργηση του ΕΚΑΣ, που έχει ήδη συμφωνηθεί και μάλιστα ρητώς, δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα, πόσο μάλλον από τη στιγμή που συνοδεύεται από περικοπές και στις κατώτατες συντάξεις.
Το δεύτερο είναι το εργασιακό, αφού από τις πρώτες κουβέντες των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ τα ξημερώματα της 13ης Ιουλίου, φάνηκε ότι οι έως τώρα παρεμβάσεις στην αγορά εργασίας δεν θεωρούνται επαρκείς. Κάποιοι κάνουν λόγο ακόμα και για... υπερβολική προστασία ή για... αγκυλώσεις, «φωτογραφίζοντας» έτσι το πλαίσιο για τις ομαδικές απολύσεις αλλά και τον τρόπο υπολογισμού των αποζημιώσεων απόλυσης, όπου οι ξένοι τεχνοκράτες επιμένουν ότι πρέπει να επέλθει η πλήρης εξομοίωση για τους εργάτες (blue collar workers) και τους υπαλλήλους (white collar workers), έτσι ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη... ευελιξία στην αγορά εργασίας. Φυσικά η επιδείνωση της οικονομίας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια και σε πιέσεις για χαμηλότερο κατώτατο μισθό, σύμφωνα με τα... μοντέλα που επικαλείται και η Ν. Βελκουλέσκου.
Το τρίτο πεδίο θα είναι το Δημόσιο. Ήδη από το Βερολίνο μιλάνε για μείωση του Κράτους και της δαπάνης για τη συντήρηση του και ήδη από την κυβέρνηση διαβεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται να γίνουν απολύσεις για να σβήσουν τις φωτιές πριν ανάψουν. Ωστόσο, η επιδιωκόμενη μείωση των κρατικών δομών, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια και σε μείωση του αναγκαίου προσωπικού. Το... κερασάκι στην τούρτα θα είναι το νέο Μισθολόγιο, το οποίο θα στηθεί από μηδενική βάση, επιφυλάσσοντας χαμηλότερες αποδοχές για τους νεοεισερχόμενους και μισθολογική επιβράβευση μόνο για τις θέσεις ευθύνης.
ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ
