Να πιστεύεις πως ίσως μια μέρα τα πράγματα πάρουν την έκβαση που είχες πλάσει εσύ στο μυαλό σου και τελικά “ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα”; Μου αρέσει να ζω στο δικό μου παραμύθι, τουλάχιστον είναι πιο όμορφο από τον δικό σας άχαρο και άχρωμο ενήλικο κόσμο.
Δεν μου αρέσει ο κόσμος σας, δεν έχει χρώμα, μουσική, γέλιο, όνειρα. Πάνω από όλα δεν έχει όνειρα.
Βλέπεις ανθρώπους φυλακισμένους στη μιζέρια τους, στην καθημερινότητά τους που σιγά σιγά τους πνίγει, σφίγγει γύρω από το λαιμό τους και δεν τους αφήνει να αναπνεύσουν. Ξεχνάνε να ονειρεύονται γιατί οι υποχρεώσεις είναι πολλές και “που χρόνος τώρα για παιδιάστικα πράγματα, άκου εκεί όνειρα, τα όνειρα δεν είναι για μας, αν θες να επιβιώσεις πρέπει να επιστρέψεις στην πραγματικότητα και να αφήσεις τα όνειρα.”
Μα δεν μου αρέσει ο κόσμος σας. Τον απαρνήθηκα, τον σιχάθηκα. Θέλω στη ζωή μου να είμαι ελεύθερη να ονειρεύομαι όποτε το θέλω, να μην περιορίζω τα όνειρά μου στον ύπνο.
Τα όνειρα προσφέρουν ένα στόχο στη ζωή του ανθρώπου, του δίνουν κίνητρο για να βγάλει κι αυτή τη μέρα, να ξεπεράσει κι αυτό το πρόβλημα με το κεφάλι ψηλά.
Τα όνειρα σε βοηθούν να διώξεις τη μελαγχολία σου και να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου με περισσότερη δύναμη.
Ναι ζω σε ένα ροζ σύννεφο, και είναι τόσο απαλό και τόσο όμορφο, δεν περιέχει μαύρο και γκρι όπως οι ζωές όλων πλέον.
Περιέχει χρώματα πολλά και διαφορετικά. Ναι είμαι ονειροπόλα και αθεράπευτα ρομαντική. Κατά τους φίλους είμαι χαζή που πιστεύω ακόμα σε όλα αυτά τα παιδιάστικα και φαντασιόπληκτα πράγματα όπως η αληθινή αγάπη, ο έρωτας, τα όνειρα και η επίτευξή τους.
Αληθινή αγάπη;
Μα καλά που νομίζεις ότι βρίσκεσαι, σε παραμύθι; Δεν παίζουν αυτά εδώ. Εδώ στην καλύτερη των περιπτώσεων -κατά τους γνωστούς και φίλους- να βρεις κάποιον που συμπαθείς και να αποφασίσετε ότι μαζί μπορείτε να κάνετε οικογένεια.
Ναι, καταφέραμε να υποβαθμίσουμε τόσο την έννοια του έρωτα που πλέον η οικογένεια δημιουργείται από απλή συμπάθεια και όχι από κεραυνοβόλους έρωτες που δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς τα βράδια. Υποβαθμίσαμε τόσο τον έρωτα που δεν μας απασχολεί καν να τον ψάξουμε, αρκούμαστε στα λίγα -γιατί έτσι μας έμαθαν- και αφήνουμε τα όνειρα για τους “τρελούς” που δεν έχουν καταλάβει τι είναι η ζωή, “πόσο σκληρή και άδικη είναι η ζωή” και που “για να τα βγάλεις πέρα σε αυτόν το κόσμο πρέπει να είσαι σκληρός και προσγειωμένος”.
Πως ξεχνάνε τόσο εύκολα οι άνθρωποι; Πως μπορούν να ξεχάσουν τόσο απλά ότι κάποτε υπήρξαν παιδιά και κάνανε μεγάλα όνειρα, όνειρα υπέροχα, πως γίνεται να ξεχνάνε ότι στα όνειρά τους υπήρξαν ευτυχισμένοι; Συμβιβάζονται με τα λίγα γιατί φοβούνται να κυνηγήσουν τα πολλά.
Φοβούνται να νιώσουν ευτυχισμένοι γιατί δεν ξέρουν πως να το διαχειριστούν.
Όχι λοιπόν, αρνούμαι να μεγαλώσω και να γίνω σαν όλους εσάς τους δήθεν προσγειωμένους που ξέρετε τι θέλετε από τη ζωή σας, που φαινομενικά δεν σας λείπει τίποτα αλλά συνάμα σας λείπουν τα πιο βασικά.
Η ευτυχία σας, η παιδικότητά σας, η ξεγνοιασιά σας. Τώρα συνειδητοποιώ γιατί ανέκαθεν το αγαπημένο μου παραμύθι ήταν ο Πήτερ Πάν, δεν μεγάλωσε ποτέ και πάντα ακολουθούσε την καρδιά του και τα όνειρά του.
Ίσως αν ξαναβλέπανε μερικοί αυτή την υπέροχη ταινία να ξεχνούσαν να μεγαλώσουν τόσο απότομα.
Ίσως να έκρυβαν ακόμα λίγο μέσα τους αυτό το παιδί που κάπου έχασαν, κάπου ξέχασαν, κάπου επέλεξαν να αφήσουν.
Ίσως αν ονειρευόμασταν όλοι λίγο περισσότερο ο κόσμος να ήταν λίγο καλύτερος.
Ίσως αν δεν βιαζόμασταν τόσο να μεγαλώσουμε να ήμασταν όλοι λίγο πιο ευτυχισμένοι. Ακούς τα παιδάκια να λένε “πόσο θέλω να μεγαλώσω” και θες να τους φωνάξεις μην μεγαλώσεις, είναι παγίδα.
Μια παγίδα που δεν μπορείς να της ξεφύγεις, για αυτό προσπάθησε έστω να απολαύσεις την παιδικότητα που τώρα έχεις κι άσε τα άλλα να έρθουν στον καιρό τους.
Απόλαυσε το γεγονός ότι μπορείς ακόμα να ονειρεύεσαι χωρίς να σε κρίνουν, απόλαυσε ότι μπορείς να τρέξεις, να γελάσεις με την ψυχή σου χωρίς να έχεις επικριτικά βλέμματα πάνω σου που κόβουν τα φτερά σου τόσο απότομα. Απόλαυσε το γεγονός ότι μπορείς να λερωθείς με παγωτό και κανείς να μην σε κρίνει, πως μπορείς να πας στην παιδική χαρά και να γελάσεις με την ψυχή σου κάνοντας κούνια.
Πόσο θα ήθελα να τα φωνάξω αυτά στη μικρή που ήμουν κάποτε την ώρα που έλεγα με παράπονο στη μητέρα μου, μανούλα εγώ πότε θα μεγαλώσω και θα γίνω σαν κι εσένα;
Να μου φώναζα μείνε παιδί για όσο περισσότερο μπορείς, μην μεγαλώσεις είναι παγίδα!
αναπνοές
