Περνάμε μέσα από τη ζωή προσπαθώντας να βρούμε αυτό το ένα άτομο που θα μας κάνει να αισθανόμαστε λιγότερο μόνοι και οτιδήποτε κάνουμε έχει σαν απώτερο σκοπό αυτό ακριβώς το πράγμα. Μερικές φορές ίσως ρισκάρουμε τα πάντα, ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό για να το νιώσουμε. Οι περισσότεροι όμως απλά περιμένουν κάτι να συμβεί. Περιμένουν κάποιον να έρθει και να φέρει την αλλαγή ως από μηχανής θεός σαν να τους το χρώσταγε η ζωή.
Η ζωή όμως δεν είναι δίκαιη ούτε άδικη. Δεν έχει άχτι κανέναν και δεν κάνει χάρες πουθενά. Η ζωή είναι αναίσθητη. Απλά συμβαίνει. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι όλα εξαρτώνται από εμάς και τις επιλογές μας και ότι έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας. Μέχρι που συμβαίνει κάτι και μας υπενθυμίζει ότι ο κόσμος λειτουργεί με τους δικούς του κανόνες. Ότι στην τελική οτιδήποτε κι αν κάνουμε, όσο κι αν προσπαθούμε και επιλέγουμε να πορευτούμε με γνώμονα το «σωστό», τίποτα δεν μας εγγυάται ότι θα επιβραβευτούμε για αυτό. Όταν όλα πάνε καλά, είναι εύκολο να πιστεύουμε ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Αν αρχίσουν και στραβώνουν, είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις την ίδια στάση.
Στις άσχημες καταστάσεις, αλλιώς συμβουλεύουμε κάποιον άλλον και αλλιώς τις βιώνουμε εμείς. Όταν χάσεις κάτι ή έναν άνθρωπο που αγαπούσες, δε σε ενδιαφέρει αν όλος ο κόσμος καταρρέει γύρω σου. Πονάς και αυτό έχει σημασία. Δεν μπορείς να δεις, ίσως και να μη θέλεις. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι δεν είσαι σε θέση να το κάνεις. Η ζωή είναι γεμάτη μικρούς «θανάτους». Φιλίες, σχέσεις, γνωστοί, συνεργάτες. Κάθε φορά που σου παίρνει κάτι, πονάς και ο πόνος φέρνει φόβο.
Όταν φοβάσαι κάτι, θέλεις απλά να φύγει, να εξαφανιστεί. Θέλεις να επιστρέψεις σε εκείνη τη ζωή που είχες πριν αυτό συμβεί, στην παλιά ανέμελη ζωή σου. Πριν εμφανιστεί αυτό που τόσο τώρα σε φοβίζει. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει. Οπότε αρχίζεις και χτίζεις τοίχους γύρω σου για να κρατήσεις το φόβο και τον πόνο απέξω. Ανθρώπους αφήνεις απέξω μόνο, όχι συναισθήματα. Ο φόβος και ο πόνος είναι αναπόσπαστο κομμάτι σου πλέον. Η επιλογή δεν είναι μεταξύ της παλιάς και της νέας ζωής που απέκτησες χωρίς να θέλεις. Είναι αν θα κρυφτείς πίσω από τοίχους ή αν θα προχωρήσεις να αντιμετωπίσεις το φόβο αυτό. Θέμα επιλογής είναι. Επιλογής και ορισμού.
Τί είναι αυτό όμως που ορίζει πραγματικά έναν άνθρωπο; Είναι οι πράξεις του ή τα κίνητρά του; Είναι τα άσχημα πράγματα που έχει κάνει, τα όμορφα πράγματα που έχει κάνει ή αυτό που θα μπορούσε να έχει κάνει; Είναι αυτό που έχει γίνει ή αυτό που θα μπορούσε να έχει γίνει; Ίσως κάποιοι να γεννιούνται κακοί και κάποιοι καλοί. Οι περισσότεροι όμως γεννιούνται, μεγαλώνουν και είναι το αποτέλεσμα πολλών καταστάσεων που βίωσαν χωρίς να έχουν κάποιο λόγο ή ευθύνη επάνω σε αυτές. Απλά συνέβησαν. Ένα είναι το σίγουρο:
Είτε κάποιος είναι καλός είτε είναι κακός, κανένας δεν θέλει να είναι μόνος του.
αναπνοές
Η ζωή όμως δεν είναι δίκαιη ούτε άδικη. Δεν έχει άχτι κανέναν και δεν κάνει χάρες πουθενά. Η ζωή είναι αναίσθητη. Απλά συμβαίνει. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι όλα εξαρτώνται από εμάς και τις επιλογές μας και ότι έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας. Μέχρι που συμβαίνει κάτι και μας υπενθυμίζει ότι ο κόσμος λειτουργεί με τους δικούς του κανόνες. Ότι στην τελική οτιδήποτε κι αν κάνουμε, όσο κι αν προσπαθούμε και επιλέγουμε να πορευτούμε με γνώμονα το «σωστό», τίποτα δεν μας εγγυάται ότι θα επιβραβευτούμε για αυτό. Όταν όλα πάνε καλά, είναι εύκολο να πιστεύουμε ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Αν αρχίσουν και στραβώνουν, είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις την ίδια στάση.
Στις άσχημες καταστάσεις, αλλιώς συμβουλεύουμε κάποιον άλλον και αλλιώς τις βιώνουμε εμείς. Όταν χάσεις κάτι ή έναν άνθρωπο που αγαπούσες, δε σε ενδιαφέρει αν όλος ο κόσμος καταρρέει γύρω σου. Πονάς και αυτό έχει σημασία. Δεν μπορείς να δεις, ίσως και να μη θέλεις. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι δεν είσαι σε θέση να το κάνεις. Η ζωή είναι γεμάτη μικρούς «θανάτους». Φιλίες, σχέσεις, γνωστοί, συνεργάτες. Κάθε φορά που σου παίρνει κάτι, πονάς και ο πόνος φέρνει φόβο.
Όταν φοβάσαι κάτι, θέλεις απλά να φύγει, να εξαφανιστεί. Θέλεις να επιστρέψεις σε εκείνη τη ζωή που είχες πριν αυτό συμβεί, στην παλιά ανέμελη ζωή σου. Πριν εμφανιστεί αυτό που τόσο τώρα σε φοβίζει. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει. Οπότε αρχίζεις και χτίζεις τοίχους γύρω σου για να κρατήσεις το φόβο και τον πόνο απέξω. Ανθρώπους αφήνεις απέξω μόνο, όχι συναισθήματα. Ο φόβος και ο πόνος είναι αναπόσπαστο κομμάτι σου πλέον. Η επιλογή δεν είναι μεταξύ της παλιάς και της νέας ζωής που απέκτησες χωρίς να θέλεις. Είναι αν θα κρυφτείς πίσω από τοίχους ή αν θα προχωρήσεις να αντιμετωπίσεις το φόβο αυτό. Θέμα επιλογής είναι. Επιλογής και ορισμού.
Τί είναι αυτό όμως που ορίζει πραγματικά έναν άνθρωπο; Είναι οι πράξεις του ή τα κίνητρά του; Είναι τα άσχημα πράγματα που έχει κάνει, τα όμορφα πράγματα που έχει κάνει ή αυτό που θα μπορούσε να έχει κάνει; Είναι αυτό που έχει γίνει ή αυτό που θα μπορούσε να έχει γίνει; Ίσως κάποιοι να γεννιούνται κακοί και κάποιοι καλοί. Οι περισσότεροι όμως γεννιούνται, μεγαλώνουν και είναι το αποτέλεσμα πολλών καταστάσεων που βίωσαν χωρίς να έχουν κάποιο λόγο ή ευθύνη επάνω σε αυτές. Απλά συνέβησαν. Ένα είναι το σίγουρο:
Είτε κάποιος είναι καλός είτε είναι κακός, κανένας δεν θέλει να είναι μόνος του.
αναπνοές
