Μόνος, ελεύθερος εσύ και ο ήλιος που ζεσταίνει κάθε κύτταρο σου. Αυτό θα ήθελα να νιώθω.Και ξέρω πως μόνο εγώ μπορώ να τα καταφέρω. Οι γύρω μου όσο και αν προσπαθούν δε θα μπορέσουν αν εγώ έχω κλείσει τις πόρτες. Είμαι βλέπεις ξεροκέφαλη και όσο και αν χτυπούν εγώ δεν ανοίγω, κλείνομαι στις σκέψεις μου. Αν επιμείνουν όμως λίγο -λίγο κάνω χώρο. Και τότε ναι τα καταφέρνω και αρχίζω πάλι να αισθάνομαι. Γιατί οι πολλές οι σκέψεις σε μουδιάζουν. Θέλει μόνο να κοιτάξεις και λίγο πέρα απ’το εγώ σου. Να αφήσεις τις προσδοκίες σου στην άκρη και να χαρείς όσα με κόπο έκανες δικά σου. Όσο είναι ακόμα δικά σου. Και θα μείνουν δικά σου αν θυμηθείς γιατί ήθελες να τα κατακτήσεις μα και πως τα κατέκτησες.
Κάθε επιλογή πρέπει να είναι συνειδητή και να συμφωνεί μαζί της όλο σου το είναι. Έτσι παλεύεις δυνατότερα. Δε γίνεται να είσαι μόνος. Γιατί ότι και αν κατακτήσεις πως θα το χαρείς αν δεν έχεις με ποιον να το μοιραστείς; Όταν δε νοιάζεσαι μόνο για το καλό σου. Όταν μπορείς να βλέπεις με θετική σκοπιά κάθε κίνηση. Χωρίς να σου φαίνονται όλα ύποπτα.Χωρίς να ψάχνεις να βρίσκεις προφάσεις να θυμώνεις, να κρίνεις, να χαλιέσαι. Τότε μπορεί να χαλαρώσουν τα σχοινιά και να δεις καθαρότερα. Δουλειά σου δεν είναι να σου βάζεις εμπόδια, να σου σκάβεις το λάκκο. Είναι άλλα αυτά που οφείλεις στον εαυτό σου. Οφείλεις να χαίρεσαι ό,τι ζεις και να ζεις αυτό που σε κάνει να χαίρεσαι.
αναπνοές
